Inmiddels leven we alweer een poosje in het coronatijdperk. In het begin van dit tijdperk waren de ontwikkelingen bijna niet bij te benen. Je werd er onrustig van. Hoe zou het allemaal met ons komen? Wat ging er met onze vakanties gebeuren? Hoe lang zouden we thuis moeten zitten en hoe kwam het met ons werk?
Maar hoe onzeker en onrustig we er ook van werden, het bleek dat we ons ook vrij moeiteloos aanpasten, natuurlijk enkele uitzonderingen daargelaten. Het bleek dat we een groot incasseringsvermogen hebben en dat we inventiever zijn dan we dachten. Hoe dan ook, we moeten roeien met de riemen die we hebben. Met 6 pk vaar je sneller dan met 2 pk, maar met minder pk’s zie je meer en geniet je dus meer.
Ik merk dat om me heen. Aan de eigenaar van de lunchroom die in een leuk gesprek tussen ondernemers onder elkaar laat weten dat hij het afhalen eigenlijk wel fijn en gemakkelijk vindt. Goede sfeer, minder (personeels)kosten en even zo tevreden klanten. Aan de eigenaar van de camping die laat weten dat het met Hemelvaart en Pinksteren gewoon vol stond en dat het zonder toiletten en douches hem een boel schoonmaakwerk scheelt. Maar ik merk het vooral aan mezelf.
Want ja, iets minder omzet (we klagen niet hoor, alles blijft binnen de perken) betekent wel iets minder kosten maken. Natuurlijk bespaar je op de inkoop, maar méér via personeel. Wij spreken van geluk dat enkele dames hun vleugels uitslaan naar een mooiere wereld voor henzelf. Waar ik voorheen dan een nieuwe collega zocht, laat ik dat nu voor wat het is.
Dat houdt echter wel in dat ik zelf meer de winkelvloer op ga. Dat kan ook! Want minder omzet is minder rekeningen maken. Minder personeel is sneller planningen maken en minder personeelsadministratie. Dus meer tijd over voor de winkelvloer.
Weet je, wat is het leuk! Wat heb ik het gemist: om één van hen te zijn, meer mee te krijgen van de belevenissen van mijn medewerkers, omdat ik nauwer met ze samenwerk, te luisteren naar de verhalen van onze (trouwe) klanten en te genieten van de waardering die ik opeens lijk te krijgen van beide.
Zo zie je maar weer, ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. Door corona werden we genoodzaakt terug te gaan naar de ‘back-to-basic-modus’. Terug naar daar, waarom ik eigenlijk bakkerin werd. Of, zoals mijn campingbuurman het zo mooi zei: van gepaste afstand naar gepaste nabijheid te gaan.
